Een weer wat moeizame nacht. Te smal bed. Naar elkaar toe rollen en weer dik onder een pak dekens. De verschillen in temperatuur gedurende de reis zijn groot. Het is een prachtig blauwe lucht als we opstaan. Uniek voor Bogota. We ontbijten in het Italiaanse stijlvolle restaurant van het hotel. De serveerster is net een bouwvakker. Smijt ons ontbijt op tafel en bonkt over de houten vloer. Precies om acht uur komt Mauricio ons halen.Het is gigantisch druk. In het centrum overal daklozen. Akelig om te zien. We zijn blij niet zelf te moeten rijden. Het is in Bogota geen grapje om te rijden.Er wonen 9 miljoen mensen. Alles is op de centimeter en toch rekening met elkaar houden. Na een uur komen we op de weg naar Madrid!!!, waar het verkeer een beetje oplost. We gaan de bergen in. Alleen maar tank en vrachtauto's ,zowel op als van de berg af. Ineens staan we stil. Wat blijkt:een vrachtauto dwars over de weg. Kost ons een uur. We klimmen hoger en hoger over de smalle wegen en het wordt alleen maar warmer. Voor ons gevoel zeer tegenstrijdig. Bij Barcoa gaan we lunchen. Het is ondertussen om te smelten. Dik in de dertig graden. We klimmen weer verder de berg op. Komen in de wolken terecht. Gelukkig is dat van korte duur. Stukken blauwe lucht verschijnen alweer en voor we in Murillo aankomen is het alweer helder. Het stadje ligt op 2950 meter. Onze Hospedaje La Posada del Turista De naam zou heel wat zeggen, maar is aangeduid door onze reisagent als zeer eenvoudig. Dat is wel erg overdreven. Simpeler kan niet. Op de hal komen vier slaapkamers uit,met elk twee bedden. We nemen de grootste om onze bagage kwijt te kunnen. Het is ondertussen vijf uur. We horen dat de restaurantjes om zeven uur dicht gaan. Maken eerst een wandeling over het grote plein met de fel gekleurde huizen. De zwerfhonden hebben een neus voor liefhebbers van honden en binnen de kortste keren hebben we vijf honden,die met ons meelopen. Kopen in een winkeltje wat koekjes voor onderweg en gaan een restaurantje opzoeken. Een van de honden is zo slim om zich onder mijn stoel te verstoppen. Er blijft natuurlijk voldoende voor het beest over om met een volle buik de straat weer op te gaan. Precies zeven uur staan we buiten. Het is ondertussen bijna donker en dan?? Terug naar ons onderkomen. Gelezen en geschreven. Bob ligt er al om negen uur in en heeft zich verstopt onder een laag dekens.De temperatuur is ondertussen alweer sterk gedaald. Er zijn alleen onderlakens,dus we moeten slapen onder de dekens. Ben daar niet blij mee. Aangekleed met een maillot en een trui om me zoveel mogelijk te bedekken tegen de kriebelende dekens.
