Zondag 2 februari. We hebben de nacht overleefd. Maar dan een badkamer, waar je nauwelijks iets durft aan te raken. Zo koud. Er is wel een boiler met lekker warm water,maar een douche nemen zit er voor ons even niet in. Zo dik mogelijk gekleed gaan we naar buiten. De ijzige wind trotserend richting restaurant ,waar een heerlijk ontbijt voor ons klaar staat. Stappen in de auto om de omgeving te verkennen. Van verkennen is weinig sprake,want er is niets. Geen sprietje groen. Alleen geiten, die nieuwsgierig naar je toekomen of er wat te eten valt. Het gebied staat bekend als de Grand Canyon. Het is inderdaad giga hoog en ruig. De kloof eindigt 1500 meter lager. In Al Kasheem stopt de weg. Het is bekend om de balkon wandeling van 3 uur. Moet wonderbaarlijk zijn. Helaas zit dat er voor ons niet meer in. Wij dachten nog even aan een toeristisch punt. Informatie van het gebied en een terrasje voor een kop koffie. Niets van dit alles. Een huis,waar geen mens te bekennen is en een stal voor de geiten. Lopen nog wat rond en dat is het dan. We rijden een stuk terug het dal in. Hele kleine nederzettingen. De enige die we tegenkomen is de dorpsgek. Rond het middaguur weer terug in het kamp. Het wordt een lange dag. Veel wind en een miezerig zonnetje. Gelukkig denken we er allebei hetzelfde over. We gaan niet nog twee dagen in dit kale berggebied doorbrengen. Zoeken contact met het agentschap. Leggen uit dat de plek in de bergen totaal omgeschikt voor ons is.Er is alle begrip voor. We zijn beiden opgelucht dat we morgen weer richting kust gaan. Vinden het zonde van onze tijd om iets te doen wat we niet leuk vinden. Zitten nu letterlijk onze tijd uit. We lezen en schrijven wat en zorgen dat we voor zeven uur in het restaurant zijn om een plek naast een van de weinige straalkachels te bemachtigen.

Afbeeldingen

Laat een reactie achter

Reacties