Zondag 24 februari 2019. Vandaag is de hoofdreden van onze terugkeer naar Guatamala het bezoek aan het hart van de wereld van de Maya’s ,Tikal,een stad van 100.000 mensen. In 1979 tot werelderfgoed verklaard door de Unesco. Worden om acht uur opgehaald. Het nationale park is 26 bij 26 km De dieren die er leven zijn beschermd. Om het nationale park een onafzienbare jungle. Onze entree bewijzen al geregeld. Kunnen zo doorrijden naar de plaats ,waar een truck staat om ons naar het laatste stuk van het complex te brengen. Het pad loopt langzaam op en het duurt rond de 25 minuten voor we bij de eerste tempel zijn. Is weer goed geregeld. In combinatie met het totale bezoek en het beklimmen van de twee gebouwen en de hitte,zou ik het niet gehaald hebben zonder het extra vervoer. Het grote plein, indrukwekkend. El Zotz 840 v. Chr. kunnen we beklimmen. Het gebouw is 40 meter hoog en is gemaakt van kalksteen,er zijn goede houten trappen met leuningen aangebracht. In Guatamala is kalksteen overwegend de grondsoort. We hebben een schitterend uitzicht over het grote plein,waar alle ceremonies georganiseerd werden. Door een stuk bos,waar we een paar apen en kleine toekans zien,komen we aan bij de Mirador, gebouwd 150 jaar voor Chr. Een enorm gebouw, dat hoog boven het oerwoud uitsteekt. Het gebouw is 70 meter hoog. Ook hier weer goede trappen en leuningen. Voldoende plekken om uit te rusten van de toch wel pittige klim. Het is meer dan de moeite waard.Een schitterend uitzicht over de oneindige jungle, in de verte een paar Maya torens,die boven de jungle uitsteken. Ongelooflijk hoe de Myaa’s ooit deze plek hebben uitgekozen. Ver weg van alles en zonder water. We blijven een poosje genieten van het uitzicht en beginnen de tocht naar beneden,waar Julio op ons staat te wachten. Hij heeft het geregeld dat we met de auto van de parkwachters terug kunnen rijden. Scheelt ons meer dan een half uur lopen.Zijn we heel blij mee. Het is ondertussen 13.00 en behoorlijk heet geworden. Tijd om terug te keren naar Isla de las Flores. Julio blijft met ons lunchen en dan is het tijd om afscheid te nemen. Blijft altijd lastig.Zeker als we bedenken dat het onze laatste uren in Guatamala zijn.

Afbeeldingen

Laat een reactie achter

Reacties