Vrijdag 8 februari. Onze tijd in Honduras zit er al weer op. We hebben maar een heel klein stukje van het land gezien. Het moet verder een heel boeiend land zijn. Ook de Caribische kust met de eilanden de moeite waard om te bezoeken.Er is altijd een reden om terug te keren. De bevolking net als in El Salvador en Guatamala,zo lief. Het zit in hun genen. Vertrekken al voor negen uur. Het zal een lange dag worden. De formaliteiten aan de grens lopen weer net zo gesmeerd als drie dagen geleden. Ons paspoort raakt steeds voller met al die stempels. Gelukkig hebben we nog wat ruimte,want we gaan nog de nodige keren de grens over. De wegen redelijk goed. Veel vrachtverkeer. Enorme vrachtwagens, die containers vervoeren vanaf de havens vanuit het Caraïbisch gebied. Het landschap gevarieerd. Bananen plantages. Veel mais. En voornamelijk boerderijen met grote veestapels. De eigenaren moeten wel rijk zijn met zoveel grondbezit. Van de plaatselijke bevolking is nauwelijks iets te zien. Bij Los Amates enorme bananen plantages.Eigendom van de Fruitcompany uit de U.S.Een groot deel geautomatiseerd. De weg wordt dan afgesloten. Aan een soort rek zit een man op een stoeltje. Achter hem de net geplukte bananen,die er negen maanden over doen om te groeien en rijp te worden. Ze worden schoongespoeld,verpakt en met 14 dagen b.v. In de haven van Rotterdam afgeleverd. We bezoeken nog een archeologisch park van de Maya’s. Quiriqua. Nauwelijks bezocht. Een beetje te netjes gemaakt. Wel mooie dingen bewaard gebleven. Het is op 13 december 2016 werelderfgoed geworden. Selvyn weet heel veel over de Maya cultuur en blijft zijn kennis spuien tot we er een beetje gek van worden.Alle uitleg over een steen en welke God, komt bij ons niet meer aan. Onze hersens zijn te oud en te star daarvoor geworden. We geven aan dat we binnen het uur weer willen vertrekken. Een beetje sneu is het wel,maar we moeten nog een aardig eindje rijden. Vlak bij Rio Dulce moeten we over een enorme brug ,38 meter hoog en 800 meter lang om het stadje te bereiken. Het is niet veel meer dan een soort aanleg plaats voor de enorme jachten voornamelijk uit de U.S. Het bootje met de kapitein,die ons weg zal brengen ligt al op ons te wachten. Nemen afscheid van Selvyn,wat ons alledrie moeilijk valt. Hebben drie fantastische weken met hem doorgebracht. Na een half uur varen in een prachtige omgeving,bereiken we de plaats,waar we gaan logeren. Een enorme villa met zwembad. We worden hartelijk ontvangen door de huisbewaarders. We maken eerst een tocht langs de slaapkamers. Keuze moeilijk.eerst voor het meest praktische gekozen. Uiteindelijk een mooie kamer boven met een wel heel ruime badkamer. Onze bagage laten we beneden. Toch weer in de kuil gevallen om te veel mee te nemen. 20 kilo. Voor de mensen, die het voor ons moeten dragen te veel. Ze zijn wel sterk,maar zo klein.

Afbeeldingen

Laat een reactie achter

Reacties