dinsdag 5 februari 2019 Jammer dat we afscheid moeten nemen van Suchitoto. Een fantastische plek. Fijn hotel. Ontzettend lieve mensen. We zullen nog vaak terug denken aan de heerlijke dagen ,die we daar doorgebracht hebben. Gisteravond gegeten met een hele leuke vrouw uit Canada. Haar ouders Nederlanders,die 65 jaar geleden naar Canada zijn geëmigreerd. Een deel van haar leven brengt ze door in Suchitoto,waar ze zich heel gelukkig voelt. Heel begrijpelijk. Soms kom je op plekken,waar je je meteen thuis voelt. Vertrekken om negen uur. Hebben een aardige rit voor de boeg. Verwachte rijtijd 7 uur. We rijden door een prachtig landschap. Mooie bergen. Ontzettend droog doordat het drie maanden niet geregend heeft. Richting grens van Honduras. Het land,waar we maar drie nachten zullen logeren. Bij de grens gaat het allemaal even gemakkelijk. Stempel om uit El Salvador te gaan. Stempel om Honduras binnen te komen. Deze ronde niet nodig iets te betalen. Bij elke grensovergang weer anders. Vorige keer moesten we drie dollar betalen. De weg wordt er niet beter op en we moeten nog een eindje. Eten onderweg iets kleins. Kleins betekent hier een bord vol. Elke keer vergissen we ons weer. Klein betekent een half stuk stokbrood gevuld met avocado,tomaat,natuurlijk heel veel saus.het liefste picante. Sla.gebakken banaan en soms ook nog gemalen bruine bonen en een soort pannenkoekjes van mais. Geen wonder dat de mensen hier te zwaar zijn. Het is naar ons idee,niet al te gezond eten. Komen rond drie uur aan in Copan.Een kleine B en B. Gerund door een alleraardigste man uit New York,die hier al 25 jaar woont. Het is even zoeken naar de juiste kamer met twee bedden. De twee persoons zijn zo klein. Onmogelijk voor ons en zeker nu. Het liggen nog een probleem. Gaan een uurtje rusten. De reis was wel weer een aanslag. Maar na een uurtje weer als nieuw. Gaan het stadje in en eten bij een Belg,die hier ook al 20 jaar woont. Praat met handen en voeten Bevlogen om de mensen hier te helpen. Leuk om zulke mensen te ontmoeten.
Afbeeldingen
wat een prachtige foto's weer! :)
Naar Honduras goed ontvangen, maar de "ruines van Copan" verhalen worden aangegeven als "bestaan niet meer". Jullie webmaster zal er wel raad mee weten, denk ik. Dit was weer een leuk eindje rijden. Wat een ervaringen doen jullie weer op. Knap Carla. dat je nog zoveel doen kan met die vervelende ribjes van je. Als ik er aan denk voel ik ze ook weer Je weet niet hoe je moet liggen 's nachts. Hoop, dat het elke dag wat beter gaat. Liefs uit een druilerig Nederland, Hansje