Maandag 4 februari 2019. Voor jullie gaan lezen. Het gaat nu redelijk. Zal maar beginnen bij het begin. Ben 30 januari heel erg gevallen. In deze landen zijn overal trappetjes en afstapjes. Zo ook in ons hotel. Het was schemer, er brandde nog nergens licht. Mistte een afstapje en viel eerst op mijn knieën, toen keihard op mijn linkerborst . De dag erna kon ik nauwelijks lopen,maar dat herstelde en is nu bijna over. De pijn in mijn borst en ribben werd haast ondragelijk. Met name ‘s nachts. Wat was de beste oplossing,gezien onze reis naar Copan, die 7 uur zou gaan duren over een niet al beste weg. Mail gestuurd naar Nederland. Naar Ellen, de artsenbegeleidster. Nogmaals dank Ellen. Kregen we de raad, wat te gebruiken als pijnstiller. Maar als er benauwdheid zou optreden zeker een arts raadplegen. We hadden ondertussen samen overlegd als het onhoudbaar zou worden, onze reis af te breken. Ook besloten,een kliniek op te zoeken om foto’s te laten maken. We wilden zeker weten wat er aan de hand was. Dan begint het. Privé kliniek in een stadje waar 8.000 mensen wonen. Een kamertje zonder bureau. Wel schoon,maar geen enkele voorziening. De dierenklinieken in ons land zijn 1000 maal beter uitgerust. De mensen,die afhankelijk zijn van kosteloze verzorging van de staat,hebben nauwelijks verzorging en helemaal geen kans op een goed medicijn. Het juiste medicijn dat ze nodig hebben,moeten ze soms vier weken op wachten. Door gereden naar Aquillares. Een redelijk grote stad, 18 kilometer verder . Na behoorlijk zoeken een orthopeed gevonden,die ook adverteerde met röntgen foto’s maken. Worden vrijwel direct geholpen. Onderzoekt me en adviseert foto’s te laten maken. We worden in de luxe auto van de arts naar een kleine gespecialiseerde kliniek gebracht. Stel je ook daar geen luxe bij voor als bij ons. Daar wordt met een aftands apparaat,zeker 40 jaar oud, hart en long foto’s gemaakt. Het resultaat nauwelijks te zien. Al wachtende of de foto’s goedgekeurd zijn,komen ze er toch achter dat er foto’s van mijn ribben gemaakt moeten worden. Het kamertje waar je je moet omkleden is een soort kast met een raam. Op een in elkaar getimmerd soort bed moet ik gaan liggen om de foto’s te laten maken. Drama, keihard. Dit apparaat nog aftandser. De foto’s onduidelijk,daar moet ik het mee doen. Wordt weer terug gebracht naar de arts. Na lang kijken,trekt hij de conclusie geen gebroken ribben. Wil me een injectie geven,maar daar begin ik niet aan.Bob is het volledig met me eens. Krijg pijnstillers en een soort gel. De man meer dan aardig. Heeft in San Salvador op de universiteit gezeten een kleine dertig jaar geleden. De rekening is $ 90 . Voor dit land een vermogen. De koffieplukkers verdienen als ze geluk hebben dat in een maand. Dus als je geen geld hebt is er nauwelijks zorg. Besef dat we in Nederland in een goed georganiseerd land leven. Ondanks dat de ouderenzorg uiterst slecht is. Gisteren toch richting Copan vertrokken. Viel niet mee door de deels slechte weg. Vandaag gaat het redelijk . We houden het er maar op dat het elke dag beter zal gaan . Eigenlijk wilde ik niet over mezelf vertellen,Maar wel wat een ontzettende slechte zorg er is in El Salvador en we ondanks dat we soms in ons land lang op goede zorg voor ouderen moeten wachten ,we nog steeds leven in een land, waar we fantastische zorg hebben.
Afbeeldingen
