Het is een prachtige dag. De opkomende zon verlicht de bergen tegenover onze Hosteria. De hond ligt lekker toegedekt onder zijn dekentje,doet met veel moeite zijn ogen open en beweegt zich verder niet. We worden om 7.40 opgehaald door Javier. Lopen over de spoorbaan richting het station,waar de trein al klaar staat. We krijgen besproken plaatsen. Helaas niet een coupe waar de ramen open kunnen. Jaren geleden was het heel spectaculair. Mocht je op het dak van de trein zitten. Uit veiligheidsoverwegingen is het helaas verboden. Het treinverkeer in Ecuador beleefde zijn vuurdoop in 1908. Toen reed de eerste trein van Quito naar Guayaquil. De aanleg van dit traject heeft meer dan 30 jaar in beslag genomen. Enorme investeringen geëist en aan 2500 mensen het leven gekost. De arbeiders kwamen voornamelijk uit Trinidad. Ze stierven veelal aan ondervoeding, malaria en ongelukken. De reistijd tussen de steden werd teruggebracht van een moeizame voetreis van 12 dagen via muilezelpaden tot 12 uur per trein. Het meest uitdagende en ook het meest adembenemende gedeelte van het traject is de wereldberoemde rotswand Nariz del Diablo.(Duivelsneus) tussen Alausi en Sibambe. Dankzij een sterk staaltje ingenieurschap kan de autoferro de steile afdaling vanuit Alausi al zigzaggend afleggen en via smalle bruggen de monsterlijk diepe ravijnen oversteken. En wij gaan die rit maken!!! Al toeterend verlaten we Alausi. De zon is ons goed gezind. De wolken nog achter de bergen. Het foeilelijke beeld van Sint Pieter wordt letterlijk in het zonnetje gezet. We komen ogen te kort. Fascinerend om met grote snelheid af te dalen in de kloof. Het meest steile gedeelte al zigzaggend. Na elk stuk een veranderend uitzicht. Komen aan in Sibambe. Mogen de trein uit. Iedereen probeert het beste plaatje van de duivelsneus te nemen . Rijden een stukje terug naar een heus station. Daar worden we gefêteerd op folkloristische dansen. We drinken er koffie en bezoeken een klein museum. Oude foto's over de historie van dit traject. Buiten een schitterend uitzicht over het dal. Na een uurtje vertrekken we weer richting Alausi. Al zuchtend en steunend hijst de locomotief zich omhoog. Raken in gesprek met een echtpaar uit de U.S. Natuurlijk over Trump. Wijze mensen,die denken dat Amerika ook wel weer door deze zware periode heen zal komen. Met een beetje geduld hopen zij dat Trump over twee jaar het veld moet ruimen. Half elf weer terug van een treinrit,die we voor geen goud hadden willen missen. Javier staat al op ons te wachten . We halen onze bagage op en vertrekken richting Banos. Het landschap weinig boeiend. Tot we richting Banos komen. Het gebied van de vulkaan Tungurahua. 5023 meter hoog.Er komt mooie begroeiing en agricultuur speelt hier een grote rol. Aan de overkant de vulkaan,de top in de wolken. Sporen van de laatste uitbarsting. Diepe ravijnen zijn daardoor ontstaan. Komen om 15.00 aan bij een leuk hotel. Kleinschalig en alles in de kleuren van Ecuador. Gaan het stadje verkennen. Het is heel druk in het centrum. Alles vanwege carnaval. Ook hier de gewoonte elkaar nat te gooien en met crème te bespuiten. Vinden het centrum een grote kermis en gaan terug naar ons hotel. Op advies van Javier gaan we eten bij Hood. Een sfeervol vegetarisch restaurant met hele lieve bediening.
Afbeeldingen
