Het bevalt ons wel een paar luie dagen. Zelfs Bob heeft geen zin in een vroege wandeling. Het is onze laatste dag in Mancora. Na het ontbijt wandelen. De beloofde zon komt maar niet door. We gaan in zee zwemmen. Hoge golfen,die je onderuit trekken. Gelukkig is Bob mijn reddende engel. Ik zou nooit meer op kunnen staan. Een vroege lunch. Het is hier een kunst om weinig te eten. Alle gerechten hebben wel met een flinke lading aardappelen te maken. We hebben onszelf een siësta beloofd. De zon is ondertussen doorgekomen en ik kruip met een boek in de hangmat. Een uurtje op het strand ,maar het wordt al snel koud,door een frisse wind uit zee en de zware bewolking. Nemen een douche,drinken een mochito en pakken in voor het volgende deel van onze reis. Als afscheid hebben we toch nog een schitterende zonsondergang.