Bob staat al vroeg op om foto's te maken. Het licht is prachtig. Ik laat het toch aan me voorbij gaan en sta pas om half acht op. Ontbijten op tijd en gaan een wandeling langs het strand maken. Aan het strand liggen een aaneenschakeling van huizen en kleine hotels. Het is weer bewolkt. Vinden we ook vandaag niet erg. We gaan zwemmen met schildpadden!!!!!! Om half een worden we opgehaald door een toeristenbusje. Zit al helemaal vol met vakantie vierende Peruanen. Wij proppen ons ook in het busje. Voor onze lange benen nauwelijks plaats. Het is gelukkig maar een ritje van een half uur over een zandpad met grote gaten. Als we in de haven van Los Organos.aankomen ,weten we het al. Een toerisme ,waar we absoluut niet van houden. We krijgen een gids,die zegt dat we keurig op een rijtje moeten gaan staan. Kan hij een foto nemen. In dermate rap Spaans legt hij uit wat er allemaal gaat gebeuren. We hebben er geen woord van begrepen. Zijn enige Engels is : hoe gaat het. We maken er geen probleem van en volgen de rest als makke schapen. Als we bij de pier aankomen,zien we het al. Zeker 30 mensen drijven in zee met zwemvesten, zich vasthouden aan een lange lijn.De grote schildpadden,die gevoerd worden zwemmen om hun heen. We krijgen de slappe lach en een ding weten we zeker we gaan niet zwemmen. Er komt een wankel bootje aanvaren en Bob twijfelt of we wel aan boord moeten stappen. We gaan minstens een uur over open zee varen. Zetten onze bezwaren letterlijk over boord. Met veel moeite kom ik op het bootje dat ver onder de kade muur ligt. Ook in het bootje kunnen we ons nauwelijks bewegen. Maar ach. We zitten op zee en vinden dat best lekker. Als we bij de volgende haven aankomen,kunnen we onze ogen niet geloven. Een tiental bootjes met mensen ,die zwemvesten aan hebben,die nauwelijks kunnen zwemmen. Veel schildpadden van een meter doorsnee zwemmen om de mensen heen. De dieren worden gevoerd door de kapitein. Het doet ons denken aan taferelen in Australië op de Great Barrier rif. Ook daar lagen tientallen boten met snorkelende Japanners. Ons besluit om niet te gaan zwemmen is definitief. In de verte zien we de vissers,die hun lading lossen en de pelikanen en fregatvogels vliegen om onze oren. We genieten er volop van en hebben totaal geen spijt dat we mee gegaan zijn. Julio staat op ons te wachten om ons naar een speciaal visrestaurant te brengen. Heeft niets te veel gezegd. Gesmuld van de verse vis,die op een speciale manier is gemaakt. Als we terug zijn in hotel merken we dat we zelfs geen zin in een mochito hebben ondanks dat het een mooie zonsondergang zal gaan worden. We zijn rozig van het varen en gaan een uurtje onze kamer op zoeken.
Afbeeldingen
