Lopen om 6.30 al door de enorme tuin van Herbert. Bob had al wat eerder met Julio afgesproken, maar we hadden ons verslapen. Zijn op de afgesproken tijd aan het ontbijt. We willen op tijd weg. Hebben een forse rit voor de boeg. Ongeveer 6 1/2 uur. Al wie er verschijnt, geen Kenya. 25 minuten te laat komt hij aan het ontbijt. Geen verontschuldiging van hem. Julio vindt het vervelend en zegt: Kenya is altijd te laad. Hij blijft uitgebreid zitten en ik heb er een beetje genoeg van. Vraag hem of hij onze bagage wil halen van onze kamer om hem te activeren,maar voelt zich beledigd. Vertrekken uiteindelijk pas om 8.30 Het landschap niet boeiend, maar het is gelukkig de bedoeling dat we het museum in Lambayaque gaan bezoeken. Tot onze teleurstelling blijkt het op maandag dicht te zijn. Aan de buitenkant al een zeer indrukwekkend gebouw. We gaan naar het plein,waar we een wel zeer oude kerk bezoeken. Er staan drie kerken. Een voor de blanken,een voor de gekleurden en een voor de zwarten. Discriminatie? We verlaten Lambayaque om richting de woestijn te gaan. Komen eerst langs enorme rijstvelden. Of we in Indonesië zijn. Al snel wordt het een droog en saai landschap.Het heet woestijn,maar dit soort woestijnen heeft geen glans. Alleen een zeer droge netelige begroeiing. Door El Nino van vorig jaar. Met zijn langdurige en heftige regen, is er een enorm meer ontstaan. 40 meter onder zee niveau. We rijden over een eindeloze lange, goede weg,maar Kenya weigert gas te geven. Hij heeft zijn eigen feestje. Komt voor het eerst op deze plek en kijkt rustig om zich heen. De airco zet hij constant lager of uit. Het irriteert me mateloos. Heb er genoeg van en zeg tegen onze gids,dat wij de klanten zijn en bepalen en niet een knulletje van 20. Heel autoritair,maar ik hoop dat hij het begrepen heeft. Ook de stad Piura ontkwam niet aan heftige overstromingen,waar de nodige mensen verdronken. Het is de stad waar we gaan lunchen. Er wordt hard gewerkt aan de wederopbouw. De stad een grote bouwput. Het is ondertussen half drie als we na de lunch vertrekken richting Mancora. Het tijdstip, waarop we al in Mancora hadden moeten zijn. De weg om de stad uit te komen wordt hard aan gewerkt. Julio verwacht dat we pas tegen 6 uur op de plaats van bestemming zullen zijn De weg is goed en breed en tot onze grote frustratie blijven we 40 km.per uur en soms minder rijden. Uiteindelijk na een discussie als we nog maar op een uur rijden van Mancora zijn, wenst meneer de chauffeur gas te geven. Heeft als excuus dat we comfortabel moeten rijden en we geen last moeten hebben van de kuilen in de weg. Voor Julio lastig. Hij hangt van dat jong ook een beetje af om opdrachten te krijgen. Plotseling zien we de zee en dalen af door een ruig en rotsachtig gebied. Langs een stoffige weg met allemaal hotelletjes,moet ons hotel liggen. Ook hier hebben we weer vertrouwen in Olaf reizen. Eindelijk na 9 1/2 uur komen we aan bij ons hotel. Totaal verreisd. Mancora bungalows is een kleinschalig hotel. Alle kamers met zeezicht. De toegewezen kamer vinden we niet prettig en we krijgen zonder bezwaar een kamer verder uit de loop. Nodigen Julio en Kenya uit om met elkaar een biertje te drinken. Uitgerekend Kenya bestelt een cocktail. Kost 5 Euro.Voor Peru heel veel.Niet dat we het niet kunnen betalen. Maar uitgerekend hij. Voor mij is hij volledig door de mand gevallen en zal nog heel veel moeten leren. De prachtige zonsondergang maakt alles goed. Even een uurtje siësta en daarna kunnen we op het terras eten. Een heerlijke koele bries uit zee maakt het zeer aangenaam.
Afbeeldingen
