We worden om 7.30 opgehaald door Julio en de chauffeur Kenya. Het gaat een lange dag worden. De weergoden zijn met ons. Nauwelijks een wolkje aan de lucht. Cajamarca is een stad waar een kwart miljoen mensen wonen en ook hier groeit het verkeer buiten proporties. Het voordeel wel,dat er veel gebruik gemaakt wordt van de tuk-tuk. Na een uurtje komen we aan in Polloc. We gaan een project bezoeken van een Italiaanse priester. Hij heeft een aantal kunstenaars meegenomen uit Italië. In 2009 is hij gestart met de bouw van de kerk. Hij wilde de plaatselijke bevolking een vak leren, zodat ze ook op andere projecten hun vakmanschap in de praktijk konden brengen. Het is een ongelooflijk mooie kerk geworden met prachtige mozaïeken. Glas in lood en afbeeldingen uit hout gesneden. Het altaar bedekt met bladgoud. Het hele project is gefinancierd door de Salineros een stroming uit de katholieke kerk van Italië. We stoppen in Celendin. Drinken een kopje koffie en bezoeken een kleine werkplaats, waar de beroemde strooien hoeden gemaakt worden. Prachtig vakmanschap. Ze gebruiken de koolstrijkbouten,die bij ons voor de oorlog gebruikt werden om de hoeden in model te strijken. Het is een kleine werkplaats. Er worden 100 hoeden per week gemaakt. Met veel gekkigheid passen we wat hoeden en uiteindelijk gaan we allebei met een hoed de deur uit. Het bijzondere van de hoeden is dat je ze op kunt rollen. Als je ze binnen 24 uur weer uit rolt ,krijgen ze weer de vorm om ze goed te kunnen dragen. We hebben nog een hele rit voor de boeg. Na enige uren komen we aan op de rand van de Maranon kloof. Julio heeft een bandje met heerlijke muziek. Op het moment dat we aankomen op het uitzicht punt zingt Frank Sinatra. The way you look to night. Een moment om nooit te vergeten. We zijn gestegen naar 3200 meter. Het gevoel of je op het dak van de Andes staat. We gaan zakken naar 900 meter over de meest spectaculaire weg van Peru. Elke bocht een ander uitzicht. De een nog mooier dan de andere. De wisseling van de natuur is groot. Zo sta je op een rotsachtige plek. Dan nevelwoud om vervolgens in het dal aan te komen waar veel groente en fruit verbouwd wordt en mooie bloemen groeien. We moeten de rivier oversteken over een wel zeer oude brug en komen in een plaatsje, waar we nog geen uur willen doorbrengen. De bevolking onaardig. We vervolgen onze weg over een veel slechtere weg. Zijn in de provincie Amazones aangekomen. Een provincie ,die aanzienlijk minder geld van de regering krijgt, dan de provincie Cajamarca. We gaan weer stijgen naar 3600 meter. De ene bocht volgt de andere op. Soms langs zeer diepe ravijnen. Kijken maar niet naar beneden en vertrouwen op Kenya zijn stuurmanskunst. Er komt geen eind aan. Krijgen toestemming van een zeer arme familie, wonend in een soort schuur om gebruik te maken van de bank voor hun huis om er onze lunch klaar te maken. Er komt een familie voorbij,met volledig bepakte ezels,die ons vrolijk gedag zegt. Onderweg zien we een Andes vos. Heel zeldzaam. Wanneer we het hoogste punt bereiken is het behoorlijk koud geworden en het is ondertussen al 16.30 en we moeten nog een heel eind. We gaan weer afdalen naar 1830 meter waar ons overnachtingsadres is. Komen aan in Leymebamba. Een vergeten stadje,waar het museum van Los Chachapoya is en morgen gaan bezoeken. Net voor donker komen na 11 uur aan bij Casa Dona Lola. Een heel hartelijk welkom door de zoon Perico en zijn moeder Dona Lola. Ze hebben een eigen natuurgebied. Goedgekeurd door het gouvernement,waar Dona Lola jaren voor gestreden heeft. Zij is hier komen wonen in 2000 op een kaal stuk grond. Nu een paradijs voor vogels en bloemen.

Afbeeldingen

Laat een reactie achter

Reacties