Kwart over vier opgestaan,na een bijna slapeloze nacht voor ons alle twee. Maken ons nooit druk om te reizen,maar we denken dat de cocathee ,die we om vijf uur nog gedronken hebben de oorzaak is geweest. Cocathee heeft twee doelen. Voor ons de belangrijkste om ons goed te voelen op 3400 meter hoogte. De andere om actief te worden is voor ons niet van belang. De cocathee geeft geen enkele verslaving,moet je minstens een kilo blaadjes gebruiken voor een kopje. Het smaakt als kruidenthee. De stad wordt langzaam wakker en er is nog weinig verkeer. Meer dan op tijd op het vliegveld. Alles verloopt tot dan vlekkeloos. We hebben een uur vertraging. Het vliegveld van Lima is overvol en we krijgen niet eerder toestemming om te vertrekken. Als we door de wolken heen zijn, hebben we een prachtig uitzicht over de Andes. Een aantal hoge toppen,bedekt met sneeuw. Gletsjer meren,die het lagere gedeelte voorzien van water. Behalve een enkel klein dorp,woont er niemand. Onder ons verschijnt de kust en het eiland voor de kust van Paracas,waar we straks naar toe rijden. Er ontstaat dichte mist langs de kust,maar gelukkig kunnen we landen. Carlos,de chauffeur,die ons vandaag naar Paracasgaat brengen,staat al op ons te wachten. Op onze vraag hoe lang we er over gaan doen om in Paracas te komen,kan hij geen zinnig antwoord geven. Alles hangt van de verkeersdrukte af. Zoals we ondertussen ervaren hebben,is het verkeer in een Lima een drama. We doen er meer dan een uur over om uit de stad te komen.Heb het er helemaal benauwd van gekregen. Het is alsof je geen adem kunt krijgen,door al die auto's en huizen. Ik zou er dood gaan. Voor de tocht is 4 tot 5 uur gepland. Onze verwachting was,eenmaal buiten de bebouwing een mooie groene omgeving. Niets van dat alles. Eerst enorme krottenwijken. Daarna industrie en de beginnende woestijn,die in stukjes is verdeeld met afrastering van los liggende stenen en een hutje erop. Een desolaat landschap. Langs een brede rivier veel boeren bedrijfjes,waar asperges worden verbouwd,die naar Europa geëxporteerd worden. Het verbouwen kost veel water en het grondwater niveau zakt schrikbarend. Je zou dan denken we kopen geen asperges meer uit Peru,maar deze mensen moeten ook overleven. We rijden door Pisco. De stad waar in 2007 een vreselijke aardbeving is geweest. 8.2 op de schaal van Richter en twee minuten duurde. Het leven kostte aan 500 mensen. Het historisch centrum volledig weggevaagd. Duizenden leven nog steeds in hutten door de corruptie van de regering. We gaan ondertussen twijfelen of we naar de goede plek gaan. Hebben vertrouwen in Josje en Olaf,die alles voor ons geregeld hebben en ons altijd naar bijzondere plekken brengen. Als we in Panarca aankomen,weten we niet wat we zien. Een prachtige Haciënda aan een grote baai. Onze kamer heeft uitzicht over de baai en de gekleurde woestijn. Kunnen nog een paar uurtjes op het strand doorbrengen. Onder de parasol, genietend van de kitesurfers,die gretig gebruik maken van de harde wind. Voor diegenen,die een reactie willen plaatsen. Heb het zelf een aantal keren geprobeerd. Goed gegaan. Onder aan de foto's Naam E-mail adres Reatie Dan groene knop plaatsen. We zijn altijd blij met jullie reacties. Mieke,heb je berichtje ontvangen. Dank je wel. Leuk voor die dame,die naar Peru gaat. De trail is voor jonge mensen te gek.
Afbeeldingen
